Minęło kilka słonecznych dni i już jest inwazja mszyc. Ich pojawienie się nie zawsze jest sygnałem do stosowania insektycydów, bo z mniejszymi koloniami mogą się rozprawić biedronki.

Biedronki są groźnymi drapieżnikami na terenach użytkowanych rolniczo. Zapotrzebowanie dzienne pojedynczego dorosłego owada wynosi ok. 50 ofiar. Natomiast apetyt larw bywa kilkakrotnie większy. W sezonie wegetacyjnym podstawą wyżywienia biedronek są mszyce. Warto pamiętać, że na drzewach lub krzewach strażnikami mszyc często bywają mrówki, które bronią je przed owadzimi drapieżnikami.

Duża liczba gatunków

Wszystkie gatunki biedronek należą do rzędu chrząszczy i są dość blisko spokrewnione m.in. ze stonką ziemniaczaną. Ich złoża jaj są bardzo podobne. Na świecie zidentyfikowano ponad 4000 gatunków, z czego w Polsce można spotkać blisko 100. Poszczególne gatunki różnią się wielkością i kolorem. Najczęściej mierzą od 1 do 15 mm i są koloru żółtego, czerwonego lub czarnego. Niemal zawsze posiadają okrągłe lub owalne plamy (kropki) na pokrywach skrzydeł o innej barwie.

W rolnictwie wszystkich krajów europejskich biedronki należą do owadów pożytecznych. Najczęściej spotykana jest biedronka siedmiokropka, chociaż coraz liczniej pojawia się inwazyjna biedronka azjatycka, która konkuruje z rodzimymi chrząszczami.

Jak wszystkie owady, biedronki mają trzy pary nóg. Ich ciała są zazwyczaj okrągłe, półkuliste, a skrzydła ukryte pod chitynowymi pokrywami. Ich głowa jest częściowo schowana pod przedpleczem, które jest nieco szersze niż dłuższe. Czułki są krótkie i zakończone maczugą.

Żywe kombajny do mszyc

Zarówno chrząszcze, jak i larwy biedronek są aktywne w ciągu dnia. Wiosną, gdy temperatura zbliży się do 15°C, dorosłe osobniki składają jaja w środowisku sprzyjającym larwom, czyli w pobliżu obecności ofiar. Cztery do dziesięciu dni później nowo wyklute larwy będą szukać pożywienia. Większość larw to drapieżniki. Część gatunków preferuje larwy różnych bezkręgowców, jaja i owady o miękkim ciele (pluskwiaki, czerwce, roztocze, larwy muchówek, stadia larwalne motyli i niektórych chrząszczy), ale większość woli mszyce, wełnowce i roztocza. Niektóre gatunki biedronek, zwykle te najmniejsze, są mikofagami. Aby zapewnić swój wzrost, larwa może zjadać od 100 do 2000 ofiar dziennie.

Chrząszcze biedronek potrzebują pożywienia przez większą część roku, stąd w większości są wszystkożerne. Mogą być drapieżne i zjadać 50-70 ofiar dziennie, ale też żywią się pyłkiem i nektarem. Szczególnie upodobały sobie mszyce, którymi żywi się ponad 60% gatunków. Dlatego biedronki okazują się bardzo dobrymi strażnikami wielu upraw.

Utrzymać naturalne siedliska

Żeby chronić biedronki, wystarczy pozwolić im żyć. Przede wszystkim trzeba się nauczyć rozpoznawać ich larwy i nie przeprowadzać zabiegów insektycydowych w celu ich zwalczania. Ponadto warto zachowywać ich naturalne siedliska, w których zimują w postaci dorosłej. Należą do nich roślinność u podnóża żywopłotów i różne szczeliny. Poza okresem dostępności mszyc, chrząszcze chętnie bytują na porastających obrzeżach pól, różnych nieużytkach czy zaroślach. Preferują rośliny z rodziny baldaszkowatych lub złożonych będące źródłem pyłku i nektaru.