Mikroelementy podać we właściwym terminie

Stosowanie mikroskładników w zbożach ozimych jest uzasadnione, gdy potencjał plonotwórczy uprawianych odmian jest możliwy do zrealizowania na określonym poziomie.
Mikroskładniki najłatwiej można uzupełnić w formie dolistnego dokarmiania. Ważne, żeby kluczowe składniki dostarczyć we właściwym terminie. Zdjęcie: Dreczka

Dolistne dokarmianie mikroskładnikami ma sens w tych stanowiskach, gdzie naturalna zasobność jest niska (tabela 1.). W zasadzie powinno ono mieć charakter profilaktyczny. Rolnik powinien się orientować, jak wygląda zasobność gleb w jego gospodarstwie i na tej podstawie ustalić, jakich reakcji może się spodziewać na zastosowane nawozy mikroskładnikowe.

Żyto może wcale nie zareagować

Reakcja zbóż na nawożenie mikroelementami wzrasta w kierunku: żyto < pszenżyto < pszenica = jęczmień. Wysokie miejsce jęczmienia jest skutkiem jego wrażliwości na odczyn gleby. Poza żytem większość gatunków wykazuje dodatnią reakcję na więcej niż jeden mikroskładnik. Warto pamiętać, że pszenica bardzo dobrze reaguje na dolistną aplikację miedzi, a jęczmień na dokarmianie cynkiem.

Generalnie dużego wzrostu plonów w wyniku dolistnego dokarmiania mikroelementami nie można się spodziewać. Wyraźna reakcja może nastąpić w sytuacji bardzo złej dostępności danego składnika w glebie, która grozi brakiem pokrycia potrzeb roślin (tabela 2.). Natomiast w przeciętnych warunkach wzrost plonów nie przekroczy 5-10%.

Postrzegać jako uzupełnienie

Główne zadania mikroskładników sprowadzają się do poprawy stanu zdrowotnego roślin i zwiększenia efektywności azotu z nawozów. Dlatego samo nawożenie zbóż mikroskładnikami sprowadza się do dwojakiego rodzaju działań:

  • profilaktycznych – wczesna aplikacja wiosną mieszanki mikroelementowej, zawierającej głównie mangan z niewielkimi domieszkami innych mikroelementów. Celem tego zabiegu jest podniesienie stanu zdrowotnego łanu i stworzenie warunków do działania pozostałych czynników plonotwórczych;
  • produkcyjnych – terminowe dokarmianie wpływające na:
    – liczbę kłosów – zabiegi w fazie krzewienia (Cu i Zn);
    – liczbę ziarniaków w kłosie – dokarmianie w fazie pełni strzelania w źdźbło (Cu, Zn i Fe);
    – zawartość azotu (i później białka) w ziarnie – faza kłoszenia (Cu i Mo);
    – dorodność (celność) ziarna – faza kłoszenia (Zn i Fe).
© Materiał chroniony prawem autorskim. Zasady przedruków w regulaminie.