Międzyplony wzbogacają glebę
Mieszanki różnych gatunków roślin międzyplonowych z różnymi systemami korzeniowymi tworzą połączenie wierzchniej warstwy gleby z podglebiem.
Istnieje wiele powodów, dla których międzyplony stały się niezbędne na polach. Ostatnio ze względu na znowelizowane rozporządzenie o nawozach wiele uwagi skupia się na korzyściach, które pomagają zapewnić uprawie głównej więcej składników pokarmowych. Międzyplony wypełniają lukę między dwoma uprawami głównymi. W tym okresie odgrywają ważną rolę w ekosystemie glebowym i wpływają na żyzność gleby oraz dynamikę składników pokarmowych. Dzieje się to na kilka sposobów:
1. Rozwój przestrzeni korzeniowej
Rosnące korzenie stabilizują strukturę gleby. Ze względu na ciągłą zmianę między przyrostem grubości a długością, korzenie mogą przesuwać gruzełki gleby na bok i poprawiać system ich wzajemnych połączeń. Mieszanki różnych gatunków roślin międzyplonowych z różnymi systemami korzeniowymi i głębokościami ich zasięgu, mają tę zaletę, że tworzą połączenie wierzchniej warstwy gleby z podglebiem. Pozwala to na łatwiejsze zakorzenienie się w glebie następnej uprawy głównej. Im głębiej roślina może się ukorzenić, tym lepsze jest zaopatrzenie w wodę i składniki pokarmowe.
2. Wiązanie azotu
Liczne rośliny strączkowe, np. koniczyna biała, koniczyna perska, wyka, łubin i seradela są dobrze przystosowane do międzyplonów. Dzięki symbiozie z bakteriami brodawkowymi już po kilku tygodniach od siewu mogą wiązać azot atmosferyczny i później udostępniać go następnej uprawie. Uwaga: międzyplony zawierające rośliny strączkowe muszą być brane pod uwagę przy określaniu wymagań nawozowych pod uprawę następczą. Ich jesienne wymagania nawozowe są niewielkie.
3. Ochrona składników pokarmowych
Międzyplony są w stanie wiązać składniki pokarmowe i udostępniać je uprawom następczym, gdy tylko substancja organiczna się zmineralizuje. Ten aspekt jest szczególnie ważny, jeśli jesienią mineralizuje się dużo azotu. Międzyplony ratują go przed stratami. Mogą też zatrzymywać część składników ze stosowanych pod nie nawozów organicznych. Ma to duże znaczenie jeśli w danym stanowisku będzie uprawiana roślina jara. Ponadto główne uprawy czerpią korzyści z faktu, że niektóre rośliny międzyplonowe potrafią ponownie udostępnić pewne ilości składników pokarmowych poprzez symbiozę z grzybami mikoryzowymi lub wydzielanie kwasów. Dla przykładu facelia potrafi uruchomić fosfor organiczny i nieorganiczny. Z kolei len oleisty może mobilizować krzem.
4. Życie w glebie i poprawa struktury
W ramach fotosyntezy międzyplony wykorzystują energię słoneczną i przetwarzają ją m.in. na cukier. Duża część asymilatów, które powstają w fazie wzrostu wegetatywnego, jest uwalniana w strefie korzeniowej. Korzystają z nich mikroorganizmy glebowe, które wydatnie zwiększają swoją liczebność i aktywność, zwłaszcza w obszarze tworzenia próchnicy.